گاهي مي رويم تا برسيم:
 
خدمات مشاوره و روانشناسي
ارائه مطالب مرتبط با روانشناسي و آنچه كه بتواند لحظاتي هرچند كوتاه موجبات دل آرامي را فراهم آورد.
چهار شنبه 13 ارديبهشت 1391برچسب:, :: 7:26 ::  نويسنده : اصغري
گاه می‌رويم تا برسيم. کجايش را نمي‌دانيم. فقط مي‌‌رويم تا برسيم ... بي‌خبر از آن که هميشه رفتن راه رسيدن نيست. گاه براي رسيدن بايد نرفت، بايد ايستاد و نگريست. بايد ديد، شايد رسيده‌اي و ادامه دادن فقط دورت کند. بايد ايستاد و نگريست به مسير طي شده ... گاه رسيده‌اي و نمي‌‌داني و گاه در ابتداي راهي و گمان مي‌کني رسيده‌اي مهم رسيدن نيست، مهم آغاز است که گاهي هيچ روي نمي‌دهد و گاهي مي‌شود بدون آنكه خواسته باشي! پدرم مي‌گفت تصميم نگير! و اگر گرفتي آغاز را به تأخير انداختن، نرسيدن است اما گاهي آغاز نکردن يک مسير بهترين راه رسيدن است گاه حتي لازم است بعد از نمازت بنشيني و فکر کني، ببيني كه وراي باورهايت چيست؟ ترس يا اشتياق يا حقيقت؟ گاهي هم درختي، گلي را آب بدهي، حيواني را نوازش کني و غذا بدهي؛ ببيني هنوز از طبيعت چيزي در وجودت هست يا نه؟ يا پاي کامپيوترت نباشي، گوگل و ياهو و فلان را بي‌خيال شوي با خانواده‌ات دور هم بنشينيد، يا گوش به درد دل رفيقت بدهي و ببيني زندگي فقط همين صفحه نمايش و فضاي مجازي نيست ... شايد هم بخشي از حقوقت را بدهي به يک انسان محتاج تا ببيني در تقسيم عشق در نهايت تو برنده‌اي يا بازنده؟ لازم است گاهي عيسي باشي ايوب باشي انسان باشي ببيني و مي‌شود يا نه؟ و بالاخره لازم است گاهي از خود بيرون آيي و از فاصله‌اي دورتر به خودت بنگري و با خود بگويي: سالها سپري شد تا آن شوم که اکنون هستم آيا ارزشش را داشت؟ سپس کم‌کم ياد مي‌گيري که حتي نور خورشيد هم مي‌سوزاند اگر زياد آفتاب بگيري مي‌آموزي كه بايد در باغ خود گل پرورش دهي نه آن كه منتظر کسي باشي تا برايت گل بياورد. ياد مي‌گيري که مي‌ تواني تحمل کني که در خداحافظي محکم باشي و ياد مي‌گيري که بيش از آنكه تصور مي‌كردي خودت و عمرت ارزش دارد

نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

پيوندها